Marijn Graven

Over Marijn Graven

Marijn Graven (1984) studeerde in 2017 af aan de Regie Opleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten.
Marijn mengt de fictie van haar, vaak klassieke, bron met een persoonlijk verhaal. Geboorte, (zelfgekozen) dood, liefde, seksualiteit, natuur en mystiek zijn woorden waar rond Marijns werk zich afspeelt. Ze gebruikt het theater als ruimte voor bezinning, waar we samen het proces van transformatie vormgeven, oefenen en leren ons te (laten) bewegen met de verbeelding als mantra en gids. Om als mens te blijven groeien, het hoofd te bieden aan de herkenbare zorgen en verlangens des levens en van betekenis te zijn voor anderen en voor de wereld om ons heen.

Voor Festival Cement maakt Marijn in 2022 samen met Iris Carta K.U.S._ een verzoeningsritueel, waarin zij een vrijplaats bieden om te verzoenen, verlichten, verzachten, verstillen, vertrouwen, vergeven, verbeelden, verzuchten, verkwikken, verbranden, versterken, verankeren, verwonderen, verwarmen, voeden en verteren.
K.U.S. is het resultaat van het gezamenlijke verlangen van Marijn en Iris om een plek te creëren waar verzoening met de veelheid die het leven te bieden heeft, plaats kan vinden.
K.U.S. is te zien tijdens Festival Cement – Het Fundament in maart 2022 en tijdens Afzender Cement op Festival Boulevard in augustus 2022.

In september 2021 is Marijn gestart met de Celebrantenopleiding aan de Universiteit voor Humanistiek. Een eenjarige opleiding tot professioneel begeleider bij de viering van transitiemomenten om haar theaterpraktijk te verdiepen en haar werkveld te verbreden.

Tijdens Festival Boulevard 2021 ging A MA ZON EN in première, als onderdeel van Expeditie Cement. Na meermaals uitgesteld te zijn (i.v.m. corona).
A MA ZON EN begon in februari 2020 als een theatraal onderzoek naar de moed om hartstochtelijk te leven. Het mythische volk van vrouwelijke strijders, de Amazonen, en hun koningin Penthesilea belichaamden hierin een grensoverschrijdend verlangen, waarin liefhebben en sterven verstrengeld raken.
Hoe komen we bij zinnen na verlies? In de huidige versie van A MA ZON EN is het leed al geleden en treffen we geen Amazones maar alleen een gids die met ons een ondergrondse ruimte zal betreden. In een persoonlijk audiolandschap tasten stem en lichaam af hoe de rouw aan te gaan en de liefde te eren.
A MA ZON EN is een Cement Productie, in coproductie met Het Zuidelijk Toneel en een voorstelling in het kader van PLAN Talentontwikkeling Brabant.

In oktober 2019 ging Naar Ikea in première: een bewerking die Sytske Frederika van Koeveringe schreef op basis van Naar Damascus van August Strindberg, met Martijn Nieuwerf en Damaris de Jong in de hoofdrol. Naar Ikea is een romantische horror over mannen en vrouwen, donker en licht. Een live poging los te komen van oude rolpatronen, verwachtingen, fnuikende onzekerheid en jaloezie. En ondertussen dendert de trein die levenservaring heet in volle vaart langs. De gelukkigste mensen hebben niet het beste van alles, maar maken van alles het beste. Toch?

In maart 2019, tijdens Festival Cement, ging LO LIE TAA in première. Een solo, waarin het perspectief van het kind centraal staat, dat zich mateloos aangetrokken voelt tot de verboden wereld van volwassenen.

In 2018 maakte Marijn de Cement Productie Narziss I Hildegard I Goldmund, een coproductie met Het Zuidelijk Toneel. Bij Frascati maakte ze de voorstellingen Nachtwerk in 2017 en najaar 2018 Prospero e Miranda.

Marijn maakte in 2017 de Elyzeesche velden, een gelukzalig oord, een coproductie van Festival Cement / Het Zuidelijk Toneel en won in datzelfde jaar de André Veltkamp Beurs en de AHK Eindwerkprijs met de collectief gemaakte afstudeervoorstelling de Louteringsberg.

Waarom is Marijn geselecteerd voor PLAN?

Leonie Clement, artistiek leider Festival Cement over Marijn:

”We hebben Marijn leren kennen als een ambitieuze maker die overloopt van de plannen en ideeën. Ze studeerde in juni 2017 af met haar 4e afstudeervoorstelling. De voorstellingen hebben een belangrijk gemeenschappelijk kenmerk: Ze combineren persoonlijk –en privémateriaal van de acteurs met toneelrepertoire of wereldliteratuur. Een van haar afstudeervoorstellingen maakte ze bij HZT en Festival Cement: De Elyzeesche Velden, een gelukzalig oord, naar A Streetcar Named Desire waarin de zussen Bosmans de zussen Dubois speelden.

We zien Marijn zoeken en werken met acteurs die steeds werkelijk iets meemaken en transformeren gedurende hun proces. Ze leert haar spelers om direct in contact te zijn met publiek. Ze vraagt een groot commitment van de mensen met wie ze werkt. Iedereen moet met de billen bloot. Daar maakt Marijn steeds op charismatische wijze de veilige omstandigheden voor. Iedereen die met haar werkt, geeft het uiterste. Ook voor publiek is vrijblijvend toeschouwen vanaf een tribune er niet bij, maar de omstandigheden zijn uitnodigend en veilig met het klassieke narratief als houvast.

Het eerste werk dat ik zag van Marijn was Antihelden, in haar vierde jaar Regie Opleiding. Een gevecht waarin twee acteurs avond aan avond in een arena bleven improviseren op hun destructieve relatie met elkaar met als enige houvast en uitweg een tekst van Stephen MacDonald om in te zetten. Een gevaarlijke re-enactment tot bloedens toe. Zo echt, dat het pijn deed aan mijn ogen, te actueel en te persoonlijk misschien, maar hier gebeurde iets belangrijks en onontkoombaars. Er stond iets op het spel. Ik zat daarbij als toeschouwer van dit geweld. Of ik nu wilde of niet, ik werd partij in dit gevecht en het herinnerde me tegelijkertijd aan alle gevechten die ik ooit zag of meemaakte.”