Simon Bus (Hoensbroek, 1989) toont zich op zijn twaalfde al zwaar onder de indruk van de excentrieke power moves van Kujo the Crazy Water Buffalo. Hij groeit op in Limburg en maakt tussen 2004 en 2006 deel uit van de fusion crew Limbonesië. Al snel staat hij in de Dutch b-boy Championship en doet hij talloze internationale wedstrijden en shows. In 2013 studeert hij af aan de Maastricht Academy of Fine Arts & Design (Video-Visual Communication). Ondanks dat hij studie en dansen strikt gescheiden houdt, verraadt zijn b-boy naam Statue dat hij zijn 'gevoel voor beeld' meeneemt naar de breakdance scene. In 2014, tijdens De Nederlandse Dansdagen, wint hij de Open Your Mind finale. Als performer is hij te zien in het werk van o.a. Suchan Kinoshita (opening Stedelijk Museum Amsterdam, 2012), Gotra/Joost Vrouenraets (C-boy, 2012 en Go Charlie, 2013) Andre 'Drosha' Grekhov (Boredom, 2016) en Shailesh Bahoran (Aghori 2017). De laatste jaren danst hij in het werk van Guilherme Miotto: Shango Trio (2017), Two Boys (Maas theater en dans 2017) en Even Worse (DansBrabant, 2017).
In 2018 maakt Simon zijn eerste eigen productie Watering A Flower, een duet voor Alesya Dobysh en Snezhana Ezhkova ondersteund vanuit het driejarige traject ThinX van Parktheater Eindhoven. Vlak na de start van een tweejarig FPK Nieuwe Makerstraject dat hij vormgeeft met Corpo Máquina / Guilherme Miotto presenteert hij een solo voor zichzelf in de 4×4 route van Korzo's Cadancefestival. In de loop van datzelfde jaar maakt hij het duet Moon Grow Slow dat in december tijdens de Urban Dansdagen in Eindhoven in première gaat.
Voor Simon is breakdance synoniem met uniciteit en originaliteit. Als b-boy ontwikkelt hij een eigen bewegingstaal van waaruit het makerschap maar een kleine stap is. Het verkennen van de extreme mogelijkheden van zijn eigen lichaam onderzoekt hij steeds vaker op andere lichamen. Uitgangspunt voor zijn werk is een mix van fascinaties voor het ongemak van het dagelijkse bestaan en de veer- en zeggingskracht van het lichaam. Het spel tussen controle hebben en controle verliezen is daarin een terugkerend element. Naast breakdance als ultieme inspiratiebron vindt hij aanknopingspunten in Butoh en in het werk van Albert Camus, Egon Schiele, Jim Jarmusch en David Lynch. Net als Shane Boers voelt Simon zich in zijn makerschap geïnspireerd door Instinctive Performance, de specifieke aanpak van bewegen waarmee Guilherme Miotto mensen stimuleert om het lichaam te openen, de persoonlijk lagen van fysieke kennis te activeren en dansers aanmoedigt om de dialoog met hun techniek aan te gaan in plaats van deze enkel uit te voeren.
