Die handtekening onder het contract was overigens niet echt een apotheose: een digitale krabbel op een pdf, in zijn eentje achter de laptop. Lachend: ‘Ik was vooral bezig met hoe dat moest, een digitale handtekening zetten.’ Er was wel champagne hoor, ’s avonds, met zijn huisgenoten. Om het einde van een stressvolle periode te vieren, waarin hij moest kiezen uit drie uitgeverijen. Voor een ander was het misschien ‘mocht kiezen’ geweest, niet voor hem. ‘Ik had bij alle drie de uitgeverijen een goed contact met de redacteur. En ik kan al zo moeilijk nee zeggen. Maar uiteindelijk voelde ik me bij De Arbeiderspers het meest op m’n gemak.’

De krabbel was de streep onder een moment waar hij jaren naartoe had gewerkt. Een belangrijk stempel van goedkeuring, niet afkomstig van iemand die slechts de loftrompet steekt uit liefde. En hij weet: ‘Zonder de steun van een uitgeverij is het bijna onmogelijk om serieus carrière te maken als schrijver.’

Best bijzonder, drie uitgeverijen waaruit je kunt kiezen…

‘Tijdens de gesprekken viel het codewoord ‘urgentie’ vaak. Blijkbaar schuilt er iets ‘urgents’ in mijn teksten, al weet ik ook niet goed wat ze daarmee bedoelen. Voor mij is het alsof het leven me dwingt om te schrijven. Over mentale en fysieke uitdagingen, over seksualiteit, over hoe we ons als samenleving kunnen en moeten openstellen voor mensen die weggezet worden als ‘anders’. Blijkbaar komt dat geloofwaardig over. En ik schrijf op een ongewone manier over seks schijnt. Terwijl ik juist zo realistisch mogelijk probeer te schrijven.’

Iedereen begint altijd over het autobiografisch gehalte van je verhalen. Wat is wel en wat is niet ‘echt’. Worstel je daar zelf ook mee?

‘Ik worstel vooral met het feit dat door het schrijven soms feitelijke herinneringen vervagen. Dan weet ik van sommige dingen niet meer of ze echt zijn gebeurd, of dat ik ze bedacht heb. Feitelijk zijn mijn verhalen lang niet altijd autobiografisch, maar de gevoelens die ik beschrijf zijn dat vaak wel. Maar het is dubbel. Het liefst wil ik dat mijn werk gelezen wordt als een tekst die op zichzelf staat, zonder autobiografische suggestie. Aan de andere kant wil ik ook dat de lezers weten hoe ik me voel en hoe mensen met vergelijkbare problemen en worstelingen zich kunnen voelen. Ik hoef niet per se tienduizenden boeken te verkopen. Mijn missie is vooral geslaagd als ik met mensen over de onderwerpen in het boek kan praten en we zachter en meer begripvol voor elkaar leren zijn.’ 

Toen ik je een paar weken later sprak, leek je heel nuchter. Ik zou in paniek raken bij het idee dat ik een roman moet gaan schrijven.

‘Oh, die paniek is er wel hoor. Als het niet lukt kun je alleen jezelf de schuld geven, dat is soms wel lastig. Maar tegelijkertijd voelt het sinds het contract ook meer als gewoon werk - met de bijbehorende werkdruk. Elke dag 1000 woorden, dat is het doel. Als dat is gelukt, heb ik het gevoel dat ik de avond heb verdiend.’

Ontdek meer over Sandro