Er zit een slimme opbouw in de voorstelling: nadat iedereen individueel de ruimte onderzocht heeft, wordt het eerste menselijke contact gelegd. Stapje voor stapje. Je hoeft er alleen maar naar elkaar te kijken. Eerst is er alleen oogcontact met iemand in de ruimte, dan steeds minder fysieke afstand. Vervolgens wordt de stap gemaakt naar interpretatie: op basis van het uiterlijk van één van de dansers, krijgt het publiek vragen over haar identiteit. Hoe heet ze, waar komt ze vandaan, wat is haar seksuele oriëntatie? De daadwerkelijke identiteit van Mojra Vogelnik Škerlj doet er niet meer toe, de rest van de avond is zij Jeanine uit Spanje omdat het publiek haar zo heeft gedoopt.
Show Me is een spannend spel waarin de verhoudingen steeds veranderen. Wanneer het publiek de identiteit van een dansers bepaalt, of de toeschouwers hen mogen modelleren in een pose die zij interessant vinden, geven ze zich helemaal over. Maar de toeschouwers doen steeds wat de dansers van ze vragen, zelfs als iemand wordt gevraagd haar broekriem los te maken. Bovendien wordt er steeds gefilmd, afwisselend lopen de dansers rond met een telefoon met camera. De beelden worden geprojecteerd op de muur. De camera is als een derde partij in de ruimte, die je nog bewuster maakt van het feit dat je altijd bekeken kunt worden. Het is een sterke keuze, waar nog meer mee geëxperimenteerd had mogen worden.
Het wordt nog spannender als de toeschouwers tweetallen vormen en de één toestemming krijgt om het lichaam van de ander helemaal te bekijken, terwijl de ander stilstaat. Eerder maakten de dansers selfies voor hun geliefden, en hoewel deze intiem waren, waren ze compleet berekend: ieder stukje huid kwam bewust op de foto. Als toeschouwer kun je weliswaar je kleding aanhouden, maar je moet jezelf volledig overgeven aan de blik van een vreemde. De veilige omgeving van een performance zorgt ervoor dat je je bewust wordt van je grenzen en ermee kunt spelen. Het is een interessant onderzoek dat voor iedereen andere emoties op zal roepen.
De verwijzing naar de selfiecultuur is duidelijk: wat laten we in het dagelijks leven van ons lichaam zien aan de buitenwereld? Maar Show Me stijgt ver boven een discussie over sociale media, privacy en naaktfoto’s uit. Choreograaf Jasper Džuki Jelen onderzoekt de kwetsbaarheid die vanzelf komt kijken bij het hebben van een lichaam. Hij en de dansers herinneren je eraan dat er oneindig veel gradaties zijn in jezelf laten zien, in contact maken met een ander, in hoe je wilt dat je lichaam gezien wordt.
De voorstelling eindigt in een ontroerende scène waarin Mojra Vogelnik-Škerlj in ultieme kwetsbaarheid op tafel ligt, terwijl de andere twee dansers een presentatie geven over haar lichaam alsof het een landschap is. Elke moedervlek staat voor een dorpje, haar ruggengraat is een bergketen en haar buik een woestijnvlakte. Elk detail van haar lichaam wordt onder de loep gelegd, ze heeft zelf geen controle meer. Zo laten de dansers zien hoe ongelofelijk mooi die echte kwetsbaarheid kan zijn, als je je durft over te geven.
