Dit artikel verscheen op 7 maart 2019 op JazzNU, en werd geschreven door Rinus van der Heijden.
Trinity is een live-album dat op zes locaties is opgenomen. Opnieuw een opvallend bewijs van de zorgvuldigheid waarmee Joost Lijbaart, Sanne Rambags en Bram Stadhouders te werk gaan. Zorgvuldigheid die het voornaamste kenmerk is van hun muziek, waar ieder detail tot in het oneindige is gekoesterd om tot een verbluffend eindresultaat te komen.
In deze zin onderscheidt Trinity zich niet van zijn voorganger Under the Surface. Wederom is er sprake van het opbouwen van intuïtieve sferen, klanklandschappen, sounds zoals het trio ze noemt. Welhaast mythische klanken, die tijdloos zijn. Die niet alleen aan de oppervlakte komen, maar zich zeker ook onder de oppervlakte een weg vreten door het bevattingsvermogen van de luisteraar.
Trinity laat horen hoe het trio zich in amper twee jaar tijds heeft ontwikkeld. De details zijn nóg diepgravender, de improvisaties nog verder reikend, het samenspel nog inniger. De durf om een live-album uit te brengen is lonend: het rendement veroorzaakt een foutloze 62 minuten durende muziekstroom die de luisteraar in een klemmende cocon gevangen houdt.
En toch wringt er iets. In Trinity zit zeker vooruitgang zoals hierboven beschreven, maar geen artistieke verheffing. Als je het eerste album hebt gehoord, biedt het tweede weinig verrassingen. Het is voortgaan op een module die zijn succes heeft bewezen, maar door zijn uniciteit slechts kale herhaling kan opleveren. Bovendien verdenk je het trio ervan dat het zijn muziek in een strak kader heeft geperst. Eén dat naar de stoffige wereld van new age en mindfulness neigt.