Het liefst werk ik met het medium schilderkunst, en dat combineer ik ook met sculptuur tot een ruimtelijke collage. Ik zie het als een soort van rebussen waarmee ik mijn eigen hedendaags symbolisme creëer, geïnspireerd door de dagelijkse dingen die ik tegenkom. Maar of ik tweedimensionaal of driedimensionaal werk – of een mix van beide – de verf blijft wel altijd aanwezig.
Er was niet echt een moment. Als kind was ik wel vaak met mijn oma bezig te knippen, te plakken en te knutselen. Dat is nooit echt gestopt. Pas toen ik op de middelbare school zat en ik erover na moest denken wat ik in de toekomst wilde doen, toen kwam het idee om kunstenaar te worden in mij op. Mijn ouders stonden daar niet negatief tegenover, maar ze stelden wel vragen zoals: ‘kan je er wel van kan leven?’ Wat bij mij weer de angst aanjoeg of het een goede beslissing zou zijn. Ik was toen 14 en sprak er met mijn oudere broer over en hij adviseerde mij dat ik moest doen wat ik leuk vind, en dat het dan vanzelf wel goed zo komen. Toevallig zat de vriendin van zijn vriend op de kunstacademie en vertelde dat het heel leuk was. Toen was ik om. Als ik terugdenk aan het invullen van de studiewijzers op school, dan kwam ik ook uit bij creatieve vakken. Toch waren er zelfs op de academie nog momenten van twijfel, maar niet zo dat ik wilde stoppen. Ik heb toen stage gelopen bij Carmen Schabracq, wat heel leuk en inspirerend was. Zij vertelde me over hoe zij hard werkte om haar werk gewaardeerd te krijgen. Het is haar wel gelukt, dus ik wist toen dat ik het ook kan. Dat gaf me opluchting en zekerheid.
Toen ik begon was mijn doel om meer driedimensionaal te gaan werken en dat via Inversie te bereiken. Mijn verwachting was dat ik mezelf meer kan uitdagen om andere dingen uit te proberen met de mogelijkheden die Inversie biedt. En daarvoor is de koppeling met Tramaine als mijn mentor heel fijn. Natuurlijk ook omdat ze in Antwerpen woont, net als ik, en ik via haar mijn netwerk in de stad kan uitbreiden. Ze geeft me veel tips over openingen en exposities om naar toe te gaan. Maar vooral omdat ze mij kan helpen om de stap te maken van het platte vlak naar het denken en werken in het driedimensionale. Tramaine heeft een achtergrond in de architectuur, en werkt ook met keramiek. Zo heeft me veel geleerd hoe ik met een eenvoudig materiaal als karton aan de slag kan gaan met vorm. En het is ook heel gezellig. Ik ben vaak alleen aan het werk in mijn atelier en dan is het leuk als er iemand langskomt om over mijn werk te praten.
Ik vind alles wat ik op de laptop moet doen niet leuk, bijvoorbeeld een factuur opmaken. Ik weet hoe het moet, maar ik stel dat het liefst uit. Bonnen, belastingen ofwel de hele administratie, ik zou het heel graag uitbesteden. Ook andere dingen die ik op de computer moet doen, zoals het bijhouden van mijn website en socials, daar kijk ik stiekem toch een beetje tegenop. Al heb ik wel mooie foto’s en weet ik wat ik wil plaatsen. En als het er op staat geeft het een voldaan gevoel en ben ik toch wel trots op mijn werk. Het maken zelf, daar heb ik geen hekel aan, dat gaat goed, maar soms als ik twijfel heb of ik op de goede weg ben, dan ik dat niet leuk. Ik heb een idee en dat voer ik uit, maar dan weet ik niet of het goed is en dan twijfel ik. En dat twijfelen kost best veel tijd wat ik achteraf jammer vind. Toch is het wel goed om kritisch te zijn.
Het liefst ben ik aan het schilderen in mijn atelier, gewoon daar te zijn en een werk uit te voeren. Het moment dat ik een idee krijgt wat ik aan mijn werk moet toevoegen, dat is heel leuk. Vooral iedere keer dat dit gebeurt en het ook goed gaat. Alleen is er ook een moeilijk moment als het bijna af is. Dan ga ik treuzelen en mezelf de vraag stellen: ‘is het nu klaar?’ Het is niet echt twijfel, maar dan bestaat het werk en dan moet ik het loslaten. En dat moet ik altijd even op me in laten werken, dat dit het is geworden.
Mijn eerste solo is nu te zien bij de Amber Bottle Shop in Antwerpen. Dat is een zaak met natuurwijnen waarvan de eigenaar, hij heet Ties, eerst werkte bij Everyday Galery. Ze organiseren er ook kunstexposities dus toen ik er een keer met een vriend zat wees die mij erop dat mijn werk daar ook kon hangen. Ik was daar niet gelijk zeker van, uiteindelijk ben ik toch gaan informeren en na het gesprek stuurde ik een mail. Als eerste reactie kreeg ik een afwijzing, het zat al vol, maar toen mailde Ties zelf heel enthousiast dat ik het eerdere bericht kon negeren en dat hij mijn werk tof vond. Tijdens een atelierbezoek heeft hij werken uitgezocht waarmee hij deze presentatie heeft gemaakt. Ik heb er zelfs een werk waar ik nog mee bezig was nog speciaal voor afgemaakt omdat Ties die graag in de tentoonstelling wil laten zien. Hij heeft alles zelf ingericht, en zijn keuzes waren bijna allemaal goed. Ik ben er heel blij mee, al kreeg ik wel een raar gevoel toen ik daar mijn werk zag. De omgeving heeft wel merkbare invloed op het werk. Als plek is het goed om te starten, wel commercieel, er zijn al twee werken verkocht voordat het open ging. Maar ik zou voor een vervolg graag in andere ruimtes mijn werk willen zien.
Ik ben nu vooral bezig met een sculptuur voor Inversie om tijdens de NOCKNOCK Art Fair eind oktober te laten zien. Het is een groot sardineblikje. Maar ik zag gisteren dat als ik het deksel oprol het lijkt op een pianovleugel, dus ik ga er nu ook benen voor maken. Zo gaat dat altijd bij mij, tijdens het werken krijg ik associaties die leiden tot nieuwe ideeën. En tussendoor ben ik aan het schrijven voor een aanvraag bij Mondriaanfonds want ik wil graag meer tijd hebben voor mijn eigen praktijk.
Ik heb eigenlijk meerdere doelen. Ik moet nog een beetje filteren, maar mijn belangrijkste doel nu is om als artist in residence naar Griekenland te gaan. Ik ben zelf van Griekse afkomst, en Griekenland komt op allerlei manieren vaak terug in mijn werk. Alleen ik spreek de taal niet, terwijl het wel fijn zou zijn om daar te kunnen communiceren. Niet alles is te vertalen, in het Grieks bestaan er woorden die er in het Nederlands niet zijn. Dat vind ik heel inspirerend om te onderzoeken en ook om voor langere tijd deel van de omgeving uit te maken. En dan vrij te zijn van bijbanen – om alleen maar de focus te hebben op mijn eigen werk. Ik werk niet heel snel, en dat is niet erg, maar ik vraag me wel af hoe het zou zijn als ik geen onderbrekingen zou hebben. Ook hoe ik mijn netwerk kan vergroten door daar mensen te ontmoeten, dat mijn werk ook daar kan bestaan. Dat ik het werk dat ik maak zowel daar als hier kan tonen. Ik heb al een plan om met dat grote sardineblokje dat ik aan het maken ben daar te gaan varen, maar dat idee kan zo weer helemaal omslaan.
‘Schoonheid zal de wereld redden.’ Dat beweert een hoofdpersoon van schrijver Fjodor Dostojevski. De kunstwerken van Kelly – die variëren in schaal, genre en materialiteit – zijn de manifestaties van objecten waar ze aandacht aan besteedt; en ze zijn mooi. In plaats van haar werken te veronachtzamen vanwege hun schoonheid, moet men juist open staan voor het mysterieuze in de esthetiek van haar creaties.
Hoe Kelly kijkt, observeert, bestudeert, vastlegt en vervolgens creëert zijn haar doorleefde ervaringen die zich manifesteren in diverse objecten. Deze objecten schitteren in haar verbeelding waarbij het moed vereist en een strikte discipline om ze tot leven te brengen. In haar praktijk combineert zij daarom oud en nieuw; intuïtie en verworven kennis. Mijn studiobezoeken zijn vooral gericht op the how met handen, gereedschappen, materialen en technieken, terwijl we van gedachten wisselen over the why’s.
