Sinds maandag 8 juni is het bijgebouw met het huisnummer 109, beter bekend als de projectruimte, van hem. De witte muren raken verscholen achter woorden en zinnen, gedachtenspinsels weergegeven in houtskool. Vraagstellingen die je na laten denken of ze betrekking hebben op religie of juist niet. Is het een verlangen naar een wereld zonder ontzag voor de ideeën van een god, of laat het je nadenken over dat ideeën slechts ideeën zijn? Of ben je gewoon een prooidier wat probeert te overleven op deze hiërarchie-loze wereld? Deze bevragingen legt Daniel deze twee weken vast in foto’s en in graniet.
Gewoon kunstenaar…
Toen ik 17 was zocht ik paniekerig naar een beroep waar ik mijn creativiteit ongeremd in los kon laten. Nooit was het in mij opgekomen om naar een kunstacademie te gaan totdat mijn docent kunstgeschiedenis mij vroeg waarom ik niet gewoon kunstenaar werd. Het gevoel wat je hebt als je al de hele ochtend je bril zoekt en die gewoon op je voorhoofd zat, zo voelde ik mij toen. Nooit had ik de gedachte gehad om zelf kunstenaar te worden terwijl ik meerdere kunstenaars in de familie heb. Momenteel ben ik drieëntwintig jaar en heb ik nog een lange weg te gaan, maar ik had het kunstenaarsschap voor geen goud willen missen.
Natuur, religie verheerlijking als bronnen van inspiratie
Wat mij fascineert zijn een aantal dingen. De eerste is menselijk gedrag en de sociale constructen die mensen maken om zichzelf te organiseren. Daaruit volgen wetenschappelijke verklaringen voor dat gedrag en hoe wij onszelf interpreteren. Verder laat ik mij inspireren door natuur en religie en hoe wij mensen dat verheerlijken boven onszelf.
Ondertussen bij Witte Rook
Op dit moment ben ik bezig met meerdere projecten, maar de boventoon wordt gevoerd door een granieten werk wat ik wil maken. Namelijk een manifest over de classificering van de mens als dier die ik wil gaan drukken op een plaat graniet. Daarnaast onderzoek ik monumentale beeldtaal, hiervoor laat ik mij inspireren door Bernd- en Hilla Becher en composities uit de renaissance.
De kracht van achtergrondmuziek en toekomstplannen
Zwart tekenmateriaal, een wit oppervlak en een camera. Oh, en op de achtergrond Frank Sinatra. In de toekomst zou ik graag een residentie van een paar maanden in Japan willen doen om mijzelf meer te kunnen verdiepen in het maken van Washi Papier.
Dit zijn zeker vragen/zaken waardoor ik mij ook laat inspireren. Maar die kunnen misschien verwarrend overkomen in deze context. Ik heb als alternatief het oranje stuk ertussen gezet.
Dit artikel verscheen op 18 juni 2020 op Witte Rook.nu